ปริศนาธรรม ไซอิ๋ว ตอนที่ 14 ผลไม้อายุยืน (人參果)
(ระหว่างอ่านปริศนาธรรม ระกวนช่วยคลิ๊กให้วิดีโอมันวิ่งไปด้วยนะครับ เป็นกำลังใจให้ แอดมินหน่อยนะ)
เซียน ติ้นหวนจื้อ (เต่งง้วงไต่(鎮元大仙)) ผู้เป็นอมตะ เป็นเซียนที่อาศัยอยู่ที่ วัดบนภูเขาอายุยืน (萬壽山) โดยในวัดเขามีของวิเศษคือ ต้นไม้ ยิ่นเซียมก๊วย(Ginseng-fruit (人參果) ที่จะออกผลไม้รูปร่างเหมือนเด็กทารก 30 ลูกทุกๆ 9000 ปี เมื่อได้ดมกลิ่นอายุจะยืนขึ้น 360 ปี และเมื่อได้กินอายุจะยืนถึง 47000 ปี โดยเซียนท่านนี้ได้ออกเดินทางไปฟังธรรมบนสวรรค์ แต่ฝากเด็กรับใช้ 2 คน คือ เซ่งฮอง (ลมบริสุทธิ์ (清風)) และ เม้งง้วย (แสงจันทร์ (明月) ว่า ถ้าพระถังมา ให้ถวายผลแก่พระถัง 2 ผล แต่พระถังอิดออดไม่กิน เพราะรูปร่างเหมือนเด็กทารก เด็กรับใช้จึงกินเข้าไปเอง ต่อมา โป๊ยก่ายหิว จึงได้บอกกับ เห้งเจีย ให้ไปขโมยผลไม้มา 3 ผล เผื่อแผ่ให้พี่น้อง คนละใบ เด็กรับใช้ 2 คนก็กล่าวหา เห้งเจีย ว่า เห้งเจีย เป็นขโมย
เห้งเจียโกรธอย่างมาก ได้ถอนต้นไม้ทิ้ง ก่อนที่จะหลบหนีออกมา เมื่อท่านเซียนกลับมาก็จับตัวทั้งหมดไว้ เห้งเจียเลยต้องหลบหนีไปขอความช่วยเหลือ พระกวนอิม ท่านกลับมาช่วยปลูกต้นไม้สำเร็จ ทำให้เซียนใจเย็นลงและเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเห้งเจีย และให้ผลไม้แก่คณะทุกคนก่อนที่จะออกเดินทางต่อไป
คณะเดินทางมาถึงเขาสูงเทียมฟ้า ก็เห็นอารามที่ยอดสูง และมีต้นไม้งาม พระถังก็พูดขึ้นว่า เดินทางมายาวนาน นี่น่าจะถึงเขตวัดลุ่ยอิมยี่แล้วนะ (ที่อยู่ของพระยูไล) เห้งเจียตอบกลับว่า ยังอยู่อีกไกลครับ ถ้าน้องสองคนก็ใช้เวลาเดินทางประมาณ 10 วันก็ถึง ส่วนข้าวันหนึ่งเดินทางไปกลับได้ 10 รอบ แต่ถ้าเป็นพระอาจารย์ก็อย่าเพิ่งคิดเลย พระอาจารย์จึงถามว่า แล้วเมื่อไหร่จะถึงกันเล่า เห้งเจียตอบกลับว่า หากสันดานจิตไม่ผ่องใส เกิดจนตาย 1000 รอบก็ไปไม่ถึง แต่หากจิตผ่องใส ชั่วหายใจก็ถึงแล้ว
เมื่อคณะเดินทางมาถึง ลูกศิษย์ทั้ง 2 ก็ออกมาต้อนรับ โดยเชิญมานั่งกินน้ำชา ได้เล่าที่มาของอารามแห่งนี้ว่า บูชาเพียงฟ้าดิน พรหมและเทวดา รวมถึงดวงดาว อาจารย์ข้าไม่ขอบูชาเพราะเป็นเพื่อนกันหมด และได้ขอตัวไปเก็บผลไม้วิเศษ มามอบให้แก่พระถัง แล้วพูดว่า วัดนี้ไม่มีอะไรจะถวายท่าน อาจารย์ข้าจึงให้นำผลไม้มาถวายแด่ท่าน นิมนต์ท่านฉันเพื่อให้อายุยืนยาว แต่พระถังนั้นไม่กล้ากินเพราะรูปร่างเหมือนเด็กทารก และปฎิเสธไป ทำให้ศิษย์ทั้ง 2 คนเห็นว่า ปล่อยไว้ผลไม้จะเสียเพราะผลไม้นี้มีอายุน้อยมาก จึงมาแบ่งกันกินเอง
พระถังจึงเรียกลูกศิษย์ทั้งหมดมาไต่ถาม แต่ทั้งหมดปฎิเสธ พระถังจึงบอกว่า เราเป็นคนถือศีล อย่าพูดโป้ปด อย่ากินของคนอื่น แม้หากกินแล้วก็ขอขมาลาโทษเพื่อให้พ้นผิด เห้งเจีย จึงได้ยอมรับว่า ขโมยมา 3 ผล ลูกศิษย์ของเซียนก็แย้งทันทีว่า ท่านทุศีลได้อย่างไร ผลไม้หายไป 4 ผล แต่ท่านมาบอกว่า กินไปเพียง 3 ผล แล้วก็ด่าทอหยาบคาย เห้งเจียได้ยินก็โมโหมาก ตะโกนกลับไปว่า งั้นข้าจะโค่นต้นไม้เสียให้สิ้น จะได้ไม่มีใครได้กินมันอีก จึงได้แปลงกายออกไปใช้ไม้พลองฟาดเข้าที่ต้นไม้แล้วถอนต้นไม้ทิ้งเสีย
เมื่อลูกศิษย์ทั้ง 2 ออกมาเห็นต้นไม้ก็ตกใจ และวางแผนขังคณะทั้งหมดไว้ในห้อง รออาจารย์กลับมา พระถังนั้น เรียก เห้งเจีย มาต่อว่า เห้งเจีย เจ้าไปไหนมีแต่เรื่อง วันนี้ลักผลไม้มากิน แถมยังโค่นต้นไม้เขาอีก เจ้าจะทำตัวแย่ไปถึงไหน แต่ตกดึก เห้งเจีย ก็สะเดาะกุญแจหนีออกมาทั้งหมด
เมื่อท่านเซียนกลับมาก็ถามไถ่ลูกศิษย์ก็ได้ความ เซียนจึงรีบเหาะไปตามพระถังกับคณะ เมื่อพบเจอก็แปลงกายเป็นคนแก่ถือศีลเข้าไปถามไถ่ว่า ท่านเดินผ่านมาทางนี้ได้แวะพักที่ภูเขาหรือไม่ เห้งเจียรีบตอบทันที ข้าเดินมาตามทางใหญ่มิได้แวะพักที่ใดเลย ท่านเซียนได้ยินดังนั้น ก็ตวาดไปทันที หากพวกเจ้าไม่ได้แวะ แล้วลิงตัวไหนมันแวะไปลักผลไม้และยังโค่นต้นไม้ของข้า ยังมีหน้ามาโกหกข้าอีก เห้งเจีย ได้ยินก็ชักกระบองขึ้นมาหมายจะฟาดท่านเซียน แต่ท่านเซียนหลบ แล้วหยิบถุงวิเศษรวบเอาทั้งคณะเข้าไปในถุง โดยเมื่อเซียนจับคณะกลับมาที่อารามก็วางแผนลงโทษโดยเฉพาะพระถัง ฐานที่เป็นอาจารย์ไม่ดูแลศิษย์ให้ดี ทำให้เห้งเจีย เจรจาขออาสาไปหาของวิเศษมาฟื้นคืนต้นไม้วิเศษ แทน
ครั้งแรกพบซัมแซทั้ง 3 แม้จะรู้จักกับท่านเซียน แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แต่อาสาจะไปช่วยพูดให้ ต่อมาเห้งเจียไปพบกับตังอวยตี้กุน และยังได้พบกับ เทวดาชื่อ ตังฮอวงเซาะ ก็ไม่สามารถช่วยได้ เหาะไปเจอเทวดาชื่อ กิ้วเล้า ก็ไม่สามารถช่วยได้
ปริศนาธรรม
ตอนนี้จะมี 2 ประเด็นสำคัญ ดังนี้
1. ผู้เขียนจงใจเปรียบเทียบลัทธิเต๋า ที่มีเป้าหมายคือ การมีอายุยืน (ไม่อยากตาย) การเป็นเซียน รวมถึง การล้อเลียนเรื่อง ยาอายุวัฒนะ (ในอดีตมีการเล่นแร่แปรธาตุด้วยการใส่ทอง ปรอท ตะกั่วลงไปด้วย) และ การบูชาดวงดาว รวมถึงการนับถือฟ้าดิน อีกด้วย ขณะที่ศาสนาพุทธจะเน้นไปที่การนิพพาน (ความตาย) เป็นหลัก โดยศิษย์รับใช้ 2 ได้กล่าวเรื่องนี้ว่า วัตถุประสงค์คนละอย่างนำมาเปรียบเทียบกันไม่ได้ รวมถึง ได้นำผลมาให้พระถังแต่พระถังปฎิเสธ นั่นคือ ศาสนาพุทธนั้นมองเรื่องอายุยืนไม่ใช่สาระสำคัญ
2. ผลไม้ที่ออกผล ครั้งละ 30 ลูก และ นานถึง 9000 ปี จึงจะออกผลครั้งหนึ่ง เปรียบเสมือน พระบารมีธรรม 30 ทัศ (ธรรมที่นำไปให้ถึงฝั่งพระนิพพาน) ที่พระโพธิสัตว์ผู้ปรารถนาเป็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจักต้องบำเพ็ญให้ครบบริบูรณ์ 30 อย่าง พระบารมีธรรมนั้นมิใช่จะบำเพ็ญเพียง 20-30 ชาติเท่านั้น แต่ต้องบำเพ็ญเป็นเวลายาวนานหลายอสงไขย ต้องบำเพ็ญบารมีนับชาติไม่ได้
นอกจากนี้ หากต้องการปลูกต้นไม้นี้ เทวดา หรือใครก็ไม่สามารถช่วยได้ ต้องทำด้วยตัวเองเท่านั้น เปรียบเสมือนเห้งเจีย ที่ไปหาเทวดาคนไหนก็ช่วยไม่ได้ และ พระกวนอิม ได้พรมน้ำมนต์ที่มือของเห้งเจีย แต่เห้งเจียต้องประคองต้นไม้ขึ้นมาเอง
พระบารมีธรรม 30 ทัศ มีรายละเอียด ดังนี้
บารมี 1-10 จัดเป็น บารมีระดับธรรมดา
1. ทานบารมี 2. ศีลบารมี 3. เนกขัมมบารมี (การละทางกาม เช่นการออกบวช) 4.ปัญญาบารมี 5. วิริยบารมี 6.ขันติบารมี 7.สัจบารมี (รักษาวาจา) 8.อธิษฐานบารมี (การตั้งจิต) 9.เมตตาบารมี 10.อุเบกขาบารมี (การวางเฉย)
บารมี 11-20 จัดเป็นบารมีระดับปานกลาง
11. ทานอุปบารมี 12. ศีลอุปบารมี 13.เนกขัมมอุปบารมี 14.ปัญญาอุปบารมี 15. วิริยอุปบารมี 16.ขันติอุปบารมี 17.สัจอุปบารมี 18.อธิษฐานอุปบารมี 19.เมตตาอุปบารมี 20.อุเบกขาอุปบารมี
บารมี 21-30 จัดเป็นบารมีระดับอุกฤษ์สูงสุด
21.ทานปรมัตถบารมี 22. ศีลมัตถบารมี 23. เนกขัมมปรมัตถบารมี 24. ปัญญาปรมัตถบารมี 25.วิริยปรมัตถบารมี 26.ขันติปรมัตถบารมี 27.สัจปรมัตถบารมี 28.อธิษฐานปรมัตถบารมี 29.เมตตาปรมัตถบารมี 30.อุเบกขาปรมัตถบารมี
ยกตัวอย่าง การให้ทาน ระดับธรรมดา คือการให้ทรัพย์สมบัติ ระดับที่ 2 คือการบริจาคอวัยวะ และระดับอุกฤษ์ คือ การบริจาคร่างกาย
นอกจากนี้ ผู้แต่งเรื่อง ได้ให้ เห้งเจีย(ปัญญา) โป๊ยก่าย (ศีล) และซัวเจ๋ง(สมาธิ) ได้กินคนละผล ก็เนื่องจาก ทั้ง 3 มีอยู่ในพระธรรมบารมีแล้ว เปรียบเสมือนได้ บำเพ็ญบารมีจนได้มาแล้ว 3 ผลนั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น